Nuraycığım hala daha gitmedi ama pazartesiden itibaren yok. İkimiz de şakaya vursakta pek bir hüzünlüyüz " gitme aklım sende kalır uyuyamam geceleri " şarkısını söylüyoruz.. Gözlerim dolu dolu oluyor fakat ağlamak yok dedik . Hatta Nuray'a " Sen git bende gelcem yanına bak " diyorum. Kısmet bu işler.. Ya bir düşünün haftanın 5 günü 10 saatinizi yanyana geçiriyoruz . Üstüne üstlük haftasonları da sürekli telefonla konuşuyor bazense yüzyüze görüşüyorsunuz. Ben Annem'i bile günde 2 veya 3 saat ya görüyorum ya görmüyorum. Sevgilimi zaten sormayın sadece hafta sonu oda işi falan yoksa... İnsan çok alışıyor ve nedense gideceğine inanmıyor. Sanki yıllık izne çıkacak bir hafta sonra gelecekmiş gibi hissediyorum. Gerçekler acıdır öyle birşey olmayacağını ikimizde biliyoruz. Anca molalarda görüşürsek görüşürüz. Oda bizim sınırsız bir mola saatimiz de yok.. Bugün son kez beraber yemeğe de çıktık hatta diyorum " son kez şunu yapalım " , " son kez bunu yapalım " diye.. İşten ayrılsa ne olurdum bilmiyorum..
Gelelim diğer habere :) Allah gönlüme göre verdi de yine iş yerinde çok sevdiğim arkadaşım Nilüfer geliyor..1 yıl boyunca birbirimize çarpraz oturduk. Ne dedikodular döndü aramızda. Nitekim sadece iş yerinde değil , dışarda da görüşüyorduk artık. Kendisini gerçekten çok seviyorum iyi ki de Nilüfer geliyor diyorum. En azından işi bilen biri ve çabukta kavrayabiliyor ben onu 1 ay içinde canavar yaparım :)
Ah ah herşey iyi hoş güzel gidiyor da bir de Kurtköy'e taşınma olayı olmasa iyiydi :(
Saygılar..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder